Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Ένα ποιητικό στέκι που υπόσχετες ατεελείωτες ώρες δημιουργίας
Αναρτήσεις
Αναγνώστες
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2010
(1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
▼
2009
(12)
-
▼
Οκτωβρίου
(12)
- Στις Παρακάτω αναρτήσεις μπορείτε να γράφετε τα π...
- Ποιήματα μελαγχωλικά, χωρισμός, ερωτική απογοήτευσ...
- Ποιήματα ενάντια στο κατεστημένο, επαναστατικα, αν...
- Ποιήματα για μελοποίηση(τραγούδια)
- Αλλόγλωσσα ποιήματα
- Ποιήματα θρησκευτικά
- Αθλητικά ποιήματα
- Φιλοσοφικά ποιήματα
- Ποιήματα με περιγραφής τοπίων, χωρών
- Ποιήματα με θέμα αναμνήσεις
- Ποιήματα με θέμα τον έρωτα
- Ποίηση δίχως όρια Καλωσήρθες
-
▼
Οκτωβρίου
(12)
Πληροφορίες
- Παναγιωτης Σολακιδης
- Θεσ/νικη, Ευοσμος
- Ποιητής γεννιέσαι δε γίνεσαι. (αυτο σημαινει πως ποιητης ειναι αυτός που θα μπορεί να αιχμαλωτίσει ένα ανότερο λογοτεχνικο πνεύμα μέσα του και να το αποδεχτεί. Οχι απλά να προσπαθει να εντυπωσιάσει αιχμαλοτίζοντας λέξεις στο χαρτί του)
Λίστα αγαπημένων βιβλίων
- Η 3λογια του Μπερναρντ Λεντερικ- 1) Τα παιδιά της Θεσσαλονίκης 2) Το μυστικό μια γυναίκας 3) Αρτεμις
- Ο Μικρός ναυτίλος του Ελύτη
- Τα τελευταία ερωτικα ποιήματα του Paul Eluard
- Το έπος του λυκόφωτος-Stephenie Meyer- 1) Λυκόφως 2) Νέα Σελήνη 3) Εκλειψη 4) Χαραυγή
3 σχόλια:
ΜΕ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΑΓΑΠΩ
Ξέρεις ότι πάντα σε αγαπούσα...
Έδωσα τα πάντα και την ψυχή μου ακόμα.
Τώρα στις 14 Φλεβάρη νιώθω κομμάτια
γιατί εσύ δεν με αγάπησες ποτέ...
Κι όμως δεν μετανιώνω που σε αγάπησα.
Τουλάχιστον μου έδωσες αυτήν την ευκαιρία.
Μου έδωσες το πιο σημαντικό,
την ευκαιρία να αγαπώ...
Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να σε θυμάμαι,
για να μπορώ να νιώθω ζωντανή,
για να θυμάμαι πως είναι να αγαπάς
και ποσό εύκολα η κάργια ραγίζει...
Κι όμως δεν μετανιώνω που σε αγάπησα...
γιατί απλώς με έμαθες να αγαπώ.
Το πλοίο των ονείρων
Για μένα έμοιαζε να βουλιάζει
πριν καλά καλά ξεκινήσει.
Έμοιαζε να φεύγει
μα να μη φτάνει ποτέ.
Η μεγάλη τραπεζαρία
τα χαμόγελα...
Τι ειρωνία!
Όλα έμοιαζαν να σβήνουν
και να με αφήνουν μόνη.
Μόνη σε ένα τρύπιο κορμι
που περίμενε το θάνατο
να έρθει και να το πάρει με μια του λέξη.
Μόνη σε μια σκέψη
που δεν έφτανε ποτέ το αύριο.
Έτσι η μια μέρα
έσβηνε στην αλλη.
Και έγω ένοιωθα να γερνάω!
να γερνάω στις σκέψεις
να γερνάω στο μυαλό
να γερνάω στον έρωτα!
Και παρακαλούσα το Θεό
να με σκοτώσει.
Πριν προλάβω να δω άλλη μια μέρα να φεύγει
σαν ποτέ να μη πέρασε.
Η πόλη άδεια.
Η πόλη άδεια
οι δρόμοι γκρίζοι, σκοτεινοί.
Παντού σημάδια,
απ τις φωτιές έχουνε μείνει μόνο οι καπνοί.
Παντού σκοτάδι
κι ένα αηδόνι κελαηδά,
πως σένα βράδυ
όλα κάηκαν ξαφνικά.
Νιώθεις πια μονός,
δε νιώθεις λύπη μα καημό
και τώρα ο πόνος
έχει βρει νέο σπιτικό.
Η πόλη άδεια
μα πριν μια μέρα
είχε φωνές.
Παντού υπήρχαν τραγούδια, γέλια και χάρες.
Οι δρόμοι γκρίζοι,
τα πάντα είναι σκοτεινά
κι εσύ ελπίζεις
το φως να δεις στα ξαφνικά.
Η πόλη άδεια
και τώρα φεύγεις και εσύ,
μες στα σκοτάδια
η αγάπη δεν μπορεί να ζει.
Η πόλη άδεια
και ούτε κι εσύ είσαι εκεί,
χωρίς αγάπη
κανένας δε μπορεί να ζει.
Δημοσίευση σχολίου