Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ποιήματα με θέμα τον έρωτα
Αναρτήθηκε από στις

4 σχόλια:

Νίκη είπε...

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ

Κάθε φορά που νιώθω μόνη
χαμένη μέσα στο σκοτάδι,
παρακαλώ να έρθεις πάλι,
να νιώσω το δικό σου χάδι.
Δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι,
αν φταίει για όλα η μοναξιά μου
ξέρω μοναχά πως εσένα,
εσένα αγαπώ κάρδια μου.
Πέρασε η μέρα, πέρασε η νύχτα
εσύ δεν ήρθες να με δεις
να μου πεις καληνύχτα.
Μέσα στο βράδυ παράθυρα τρίζουν,
κουρτίνες κουνιούνται,
φωνές που τσιρίζουν,
μου μιλάνε για σένα
κι έχω ένα να πω.
Πάντα θα σε θυμάμαι
πάντα θα σε αγαπώ.

17 Οκτωβρίου 2009 στις 9:24 π.μ.
Παναγιωτης Σολακιδης είπε...

Το τελευταί όνειρο
(γραμμένο για τρεισ μεγάλους έρωωες, Άννα, Σοφία, Πελαγία)

Μεθυσμένη απ' τα φιλιά
που άναβε στο πρόσωπό τησ ο ήλιος
Κοιταζε κατάματα το πέλαγος
περιμένοντας να γυρίσει το τελευταίο της όνειρο

Που να ήξερε πως είχαν πνιγεί όλα από καιρό
μέσα στη θάλασσα που άνοιγε στα χείλη του το φεγγάρι

Και έπειτα με μια φωνή που θύμζε καλοκαίρι
χανόταν μέσα στις κρύες μέρες του χειμώνα
και περίμενε εκεί
μέχρι να επιστρέψει και το τελευταίο της όνειρο
που το έκλεψε μια νύχτα ο βοριάς
και έγραψε με αυτό τις υπόλοιπες μέρες του Οκτώβρη.

Και ύστερα με το πρώτο φως τησ μέρας
έφευγε με το τραγούδι της χθεσινης νύχτας στο στηθος της
πριν προλάβει το λευκό χνούδι του έρωτα
να αγκαλιάσει γεμίζοντας φιλιά
το παρθένο πρόσωπό της.

17 Οκτωβρίου 2009 στις 1:47 μ.μ.
Παναγιωτης Σολακιδης είπε...

Σοφία

Μέσα από το άσπρο που έπαιρνε κάθε πρωί το πρόσωπό σου
τα χείλη σου φάνταζαν ακόμα πιο κοντά.
Και κάθε απλή λέξη είχε το όνομα σου

Τα πρωινά ξυπνούσαν τραγουδώντας στην αγκαλιά σου
και μύριζε ακόμα η αυγή.
Ήσουν εκεί πριν τελειώσει η κάθε νύχτα
και χαθεί κάτω από τη μοναξιά του ήλιου
Ήσουν εκεί πριν χαθεί και το τελευταίο φιλί
που έφερνε το σώμα σου.

Κι έτσι όπως καθόσουνα, σαν μούσα του έρωτα, πανω στο βράχο που στήριζε το καλοκαίρι
-λες και ήσουν όνειρο-
Έτσι όπως, κοίταζες στοχεύοντας το άπειρο, για κάποιο νέο κόσμο
-έτοιμη να ερωτευτείς-
Κι έτσι όπως φώναζες, μέσα από τη φυλλάδα που σκέπαζε τις μέρες σου, σ' αγαπώ
-σαν άγγελος στο πλατύσκαλο της πόρτας σου-

Όλοι οι μήνες μείνανε άναυδοι μπροστά
στο παραμύθι που τους άνοιγε ο χρόνος
Και όλες οι λέξεις έσβησαν
κάτω από την ομορφιά σου

Κρυφά από τις μέρες του Απρίλη, μετρούσες τις ώρες για το αύριο
που θα έφερνε μια νότα πιο κοντά το όνειρο στα μάτια σου
Πόσο φοβόταν ο ουρανός εκείνη τη μέρα
που θα μεγάλωνες, από μικρό παιδί μες στην αγκαλιά του,
και θα έφευγες με μάτια υγρά από τα σύννεφα
για χρώματα ξένα

Μα εμένα η καρδιά μου είχε σταματήσει στις μέρες του Οκτώβρη
Ήταν οι μέρες που σε έφερνε με ένα φιλί στα χείλη του
και σε σκόρπιζαν παντού μέσα μου
Ήταν οι μέρες που το σχολείο σε έπαιρνε στην αγκαλιά του
και δε χόρταινε η αυλή έρωτα
Και ήταν οι μέρες που η αγάπη μου έτρεχε σαν νερό
και έφτανε στα πόδια σου.

Μέσα από μια φωνή, καλοτορνευμένη σε ένα σπάνιο αγγελικό τόνο,
συνέχιζε να μετράει το παραμύθι που κυνηγούσε το φιλί σου
Αχ, πόσο μακριά σε άφηναν οι ώρες
και αχ, πόσο αμυδρά ακουγόταν η φωνή σου

Κι όμως η καρδιά μου
συνέχιζε να αναπνέει στα χέρια σου

21 Οκτωβρίου 2009 στις 10:08 μ.μ.
Νίκη είπε...

ΚΙ ΕΓΩ ΟΛΟ ΕΓΡΑΦΑ…
Σε είδα κι άρχισα να γράφω,
με λόγια που ήτανε βγαλμένα απ’ την καρδιά μου.
Απ’ την καρδιά μου που έγινε δικιά σου,
μόλις συνάντησε η ψυχή μου τη ματιά σου.
Και άρχισαν να λάμπουν τα αστέρια…
Κι ο ήλιος έκαιγε μέσα στα μάτια σου
Κι έκαψε την καρδιά και την ψυχή μου.
Κι έτσι σ’ αγάπησα και άρχισα να γράφω.
Οι μήνες πέρασαν,
η νύχτα έφερνε τη μέρα
Κι εσύ όλο έφευγες
κι η θάλασσα σε έπαιρνε πιο πέρα.
Κι εγώ όλο έγραφα,
συνέχιζε η καρδιά μου για σένα να χτυπάει
και ήταν πια δικιά σου.
Το κύμα ήταν άγριο και άφριζε,
Να μου θυμίζει τη ματιά σου.
Κι εγώ όλο έγραφα.

28 Οκτωβρίου 2009 στις 9:53 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)